Schimmels

Schimmels op de onderkant van een omgezaagde boom. 

Wachtelenberg/Molecaten

Trouw

Ik zie hem lopen. Hij ziet mij. Ik struin door het weiland. Hij loopt met zijn zwarte labrador over het pad langs de jachthaven en loopt dan verder langs het Apeldoorns kanaal naar de IJssel. Hij heeft geen haast, ik evenmin. Hij blijft staan. De hond komt op  me af, hij vraagt als eerste mijn aandacht. Hé doggy, zeg ik. Ik haal hem aan. Hij springt tegen me op. Ik houd m'n camera opzij. Hij blijkt een zij en is twaalf jaar oud. Ze had een broer maar die is in Amerika overleden. Zijn baas en zijn vrouw gingen scheiden. Vandaar. Zij kan trouwens niet praten alleen maar kwispelen, springen, likken; blaffen doet ze nauwelijks. Hij, de overste, voert het woord. Zijn verhaal begint met zijn buurvrouw én kinderen die een konijn hebben gehad maar dat na een paar weken al dood was. Deze buurvrouw kan niet met haar opschieten. Met haar dus, zijn twaalfjarige hond.

Hij was in opleiding toen het gebeurde. Na een ongeval belandt hij ruim dertig jaar geleden in het ziekenhuis en is hij een tijdje niet van deze wereld. Als hij ontwaakt uit zijn coma is hij niet meer de oude. Na verloop van tijd verlaat zijn vrouw hem en zorgt zij niet goed voor de tweelinghond, hij sterft in een ver vreemd land, in Amerika dus. Zijn vrouw heeft hem verlaten, zijn moeder is overleden en zijn zuster heeft hem onder curatele laten stellen. 

Er zit een steekje los aan deze officier in ruste - hij noemt zichzelf overste -  maar hij heeft het wel door, al doet hij er wat ironisch over: alsof het over een ander gaat; wel én niet over zichzelf. Zo maakt hij zich beminnelijk. Ik ben een malloot, zegt hij. Hij kijkt me recht in de ogen. Een echte malloot! En laat dan zijn brede glimlach zien. Te breed.

Zijn hele leven vertelt hij me, in een notendop. Maar de naam van zijn hond, zijn liefste maatje, heb ik hem niet horen noemen. 

Drie bruggen ver

Fotograferen en varen in een kayak is geen geweldige combinatie, daar ben ik inmiddels wel achter. Het gestroomlijnde schelpje van polyester is altijd in beweging, echt scherpstellen is nagenoeg onmogelijk omdat het kijkertje van de geleende camera erg klein is en je moet oppassen dat de camera niet nat wordt. Dus schiet ik maar op goed geluk. 

Wat vooral indruk maakt is de weidsheid van de IJssel, ik heb de drie bruggen bij Zwolle net achter me gelaten en peddel richting Zalk. Daar ga ik niet naar toe want als ik terug ga heb ik wind en stroming tegen. Dat is me nu te veel. 

SAME zie je overal. Ook hier. Dit is de rode Hanzebrug: van het verschoten rood zie je spiegelingen in het water.

Zelfs hier zie je spiegelingen in het water. Nu van de IJsselbrug. Verderop ligt de brug van de A28.

Met een kajak eropuit

De hemel is bewolkt, de zon breekt nauwelijks door. Het is grijs en het blijft grijs vandaag. Voordeel is dat er geen wind staat. Een mooie gelegenheid om met de kayak de IJssel op te gaan. De kano van de vorige keer blijkt een kayak te zijn. 

Voordat ik de IJssel op ga, heeft mijn zwager me een paar tips gegeven. Zo heeft hij me ook verteld dat die zijarm van het Apeldoorns kanaal grift heet en dat die zijarm er eerder was dan het kanaal. Zo hoor ik nog eens wat. Tussen de kribben - vertelt hij - ontstaat tegenstroming waar je als roeier of kanoër gebruik van kunt maken. Het afstromende water botst op een krib en duwt het water terug naar de verderop liggende krib. Zodoende kun je in een min of meer slingerende beweging tegen de stroom in - van Hattem naar Wijhe bijvoorbeeld - de IJssel op peddelen. Vroeger ging mijn zwager vaak met zijn vader uit vissen, in een roeiboot. Vandaar.

En bij Vadesto waar ik de kano huur heeft Sienie van der Stoep me de vorige keer al uitgelegd hoe ik met behulp van de zogenaamde peddelsteun uit de kano kan stappen - om te voorkomen dat ik m'n evenwicht verlies en in het water val. En een niet al te duur cameraatje geleend van mijn jongste neef en daar ga ik dan.

De stroming valt mee maar je moet er wel degelijk rekening mee houden. De kayak is niet voorzien van een roer of een scheg (een vin) zodat je al gauw met de stroom mee drijft. Je moet je koers voortdurend corrigeren. Als ik niets doe drijft de kayak mee met de stroom maar niet met de voorsteven in de richting van de brede stroom (richting Kampen) maar er min of meer dwars op. Zijdelings glijd ik dan over het water. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dus duw ik de peddel maar weer in het water. 

Aan de overzijde van camping Kromholt - vroeger Westra - is een inham, daar vaar ik in. Er zwemmen een stuk of acht zwanen. Het levert een verstilde aanblik op. 

File

De Ierstweg die iets voorbij het gemaal met een berkenlaan begint, leidt me met een ruime lus weer naar de Gelderse dijk. Ik ben er bijna, dan zie ik opeens koeien lopen. Ze lopen in een rij over een verhoogde weg (het lijkt wel een dijkje), zodat ze scherp afsteken tegen een achtergrond van bomen en struiken. Als de koeien voorbij zijn, zie ik de jonge boer op een quad rijden. Dan heb ik m’n camera al opgeborgen. Af en toe blijft er eentje staan en houdt ze de andere koeien op. Dan stokt het verkeer.

Met een kano het water op

Het is een mooie tocht over het water, eerst over het Apeldoorns kanaal tot aan de Hezenbergersluis. Daar neem ik de grift die ernaast ligt: het water staat zo hoog dat er van een watervalletje geen sprake meer is maar eenmaal op de grift verspert een omgevallen boom me de weg. Ik ga terug. 'Aan het wildvaren?', roept één van de werklui die op de oever staat en mijn bewegingen in de gaten houdt.

De nagenoeg spreekwoordelijke ijsvogel laat zich nu ook zien, meerdere keren zelfs. Hij wijst mij de weg en die weg is vrij simpel: rechtuit. Het vogeltje scheert over het water, van de ene oever naar de andere oever. Af en toe klampt hij zich vast aan een rietstengel. Dan blijft mijn peddel even boven het water hangen. Vervolgens ga ik de Veluwsche Wetering op. 

Deze keer heb ik maar één opname kunnen maken (andere camera, lege accuutjes). Het lage standpunt is opzet. Ik sta hier: op een smalle uitloper van aarde en gras (zie kaartje). Achter mij ligt de Werverdijk. Tegenover mij ligt Bottenstrank. Of die naam ook iets betekent weet ik niet maar het klinkt onheilspellender dan de Zwarte Kolk die iets verderop ligt.

Engels Werk Zwolle (4)

Engelse Werk Zwolle (3)

Engelse Werk Zwolle (2)

  

Het lijkt op een kunstwerk maar het is een fontein die buiten werking is gesteld. Aan de overkant hoor ik een boom kraken (de vorige keer dat ik hier was hoorde ik dat ook al) en ik hoor een buizerd overvliegen maar ik krijg hem niet te zien. Ik had door het park willen wandelen maar verder dan deze fontein kom ik vandaag niet. Dat deels spiegelende, deels doorzichtige wateroppervlak, dat boeit me mateloos. Schilderen met licht. 

Engelse Werk Zwolle (1)

Wat een prachtige boom, de zoveelste keer dat ik er vol bewondering naar kijk. Nu ook eens opgezocht wat  voor boom het is: een gewone vleugelnootboom. De geweldige stam, de overdaad aan bladeren en dan de tros gevleugelde vruchten (daar komt de naam blijkbaar vandaan): ze hangen als versieringen in de boom.

SAME

SAME staat op veel plaatsen in Zwolle, Hattem (of is het Oldebroek?), Amsterdam. Om over de rest van Nederland maar te zwijgen. Hij zet z'n pieces ook in België, Duitsland en Frankrijk; dat heb ik me laten vertellen. Hier staat er een onder het spoorwegtunneltje bij het Engelse Werk, zo wordt het bijna poëzie. 

Wolken

Tegen zessen, vanaf mijn grasveldje in Hattem.

Avondrood

  

Op de wei achter mijn huis.

Zalk in zicht

Op weg naar Zalk

Vanaf de Zalkerdijk